ÖZÜ KAYBETTİK
Bu bir kaybedişi kabullenişim
Enkazımı alıp senden gidişim….
Senle yokuşlarda bitip tükendik
Dağlar arasında düzü kaybettik
Kavgalar içinde yitip tükendik
En güzel ikrarı sözü kaybettik
Çevremize dertten bir duvar ördük
Olacağı bile olmaza sürdük
Hatayı yanlışı kusuru gördük
Gönlümüzce bakan gözü kaybettik.
Ayrı bedenlerde birlikte atan
Tek yürek olmuşken cana can katan
Bizi bir arada sımsıkı tutan
Cevheri yitirdik özü kaybettik.
Bölük pörçük olduk işte dağıldık
Sen bir yana ben bir yana yığıldık
Hasrette tükendik gamda boğulduk
Vuslata götüren izi kaybettik.
Felek saatleri hicrana kurdu
İklimler dört mevsim hazanda durdu
Ayrılık rüzgârı esti savurdu
Kışta kıyamette yazı kaybettik.
Yenildik sonunda galiptir felek
Kırıldı kolumuz büküldü bilek
Ne arzumuz kaldı senle ne dilek
Esrarı gizemi gizi kaybettik
Gönül bahçemizin soldu lalesi
Söndü sevdamızın nurlu halesi
Küllendi bu aşkın hisli şulesi
Ateşi ocağı közü kaybettik.
Yorumsuz düşlerde çıkmaz fallarda
Başka sevdalarda başka kollarda
Ayrı sokaklarda ayrı yollarda
Aynı şehirde biz bizi kaybettik.
KAYNAĞIYDI GÖZLERİN
Denizlerden deryalardan engindi
Ummanların kaynağıydı gözlerin.
Bazen fırtınalı bazen dingindi
O anların kaynağıydı gözlerin.
Işık ışık yıldız yıldız parlardı
Mangal yüreğimde sönmez korlardı
İçimdeki ateşleri harlardı
Dumanların kaynağıydı gözlerin.
Kirpiğinde hülyaları ördüğüm
Hayalimle düşlerimle kördüğüm
Baktığım her yerde seni gördüğüm
Zamanların kaynağıydı gözlerin.
Söktü attı hayatımdan dramı
Ağarttı yar benim baht-ı karamı
İlaç oldu sardı gönül yaramı
Dermanların kaynağıydı gözlerin.
Gülüşlerin bahar bakışın cemre
Tebessümün bile değer bir ömre
Amadeyim senden gelen her emre
Fermanların kaynağıydı gözlerin.
Hasan Hüseyin YILMAZ
