Sevda Çevik yazdı
“İnsan, acı duyabiliyorsa canlıdır, başkasının acısını duyabiliyorsa insandır.” ( Tosttoy)
İnsan; kökeni nisyandan gelen, unutan, unutkan bir âdemoğlu. Hayatın onca ağır yükünü sırtlanan ama kimi zaman bir kuş tüyünden yere çöken. Dağlara teklif edilen emaneti üstlenen cüssesine bakmadan. Kendini çoğu zaman dev aynasında gören. Âlemi kendinde barındıran, küçücük bir kâinat adeta. Ama nedense âlemlere sığamayan… Hırsı, kini, öfkesi, bencilliği zirvedeyken insanlıktan nasibini almayan, hayvandan aşağı esfeli safilin…
İnsanlık tarihi boyunca süren savaşların da sebebi bu değil mi zaten? Doymayan, kendinden başkasını düşünmeyen, nefret dolu nefislerin hırslarıyla birbirini alt etmeye çalışması. Güçlü olanın zayıfın başını ezmesi. Ve ne yazık ki bu hengâmede çocuklar ve kadınlar hep mağdur tarafta. Zulmedilen, katledilen, tecavüz edilen, hakları gasp edilen… Oysa savaşın da bir hukuku olmalı değil miydi? Ancak güçlünün kendini ilahlaştırdığı bu zihniyette yapılacak tüm zulümler mübahtı. Sonuçta kazanmak için karşı tarafı yakıp yıkmak yok etmek gerekti! Dünya tarihi hep bu iğrenç zihniyetin vahşetleri ile doluydu bu yüzden. Bosna Hersek Srebrenitsa katliamı, Hocalı Katliamı, Myanmar Katliamı… Daha niceleri…
Şimdi de asırlardır devam eden ancak katlanarak artan İsrail’in Filistin’e yaptığı soykırım… Filistin kurulduğundan beri her seferinde Yahudilerin zulmü ile karşılaşsa da bu aralar yapılan katliamlar maalesef çoğalmıştır. Dünyanın gözünün önünde her gün. Kimi zaman bombalanan bir okul, kimi zaman bir hastane. Küçücük bebeklerin kanları toprağa düşerken annelerin feryatlarıdır semaya yükselen. Babalar, çocuklarının cesetlerini çöp poşetlerinde taşırken çaresiz. Her gün kıyamet kopuyor Filistin de her an.
Mescid-i Aksa’yı gördüm düşümde,
Bir çocuk gibiydi ve ağlıyordu…
Nerde kardeşlerim diyordu bir ses!
Kıblesi benim Ulu Nebi’nin,
Unuttu mu bunu acaba herkes?
Mescid-i Aksa’yı gördüm düşümde,
Götür Müslümana selam diyordu,
Dayanamıyorum bu ayrılığa,
Kucaklısın beni İslam diyordu…
Mescid-i Aksa, hüzne boyanmış, öksüz, boynunu bükmüş halde, İslam’ın ilk kıblesi, Miracın beşiği, üç dinin kutsalı oysa….
Tüm dünya seyirde. Can çekişiyor insanlık, kâinat. Ne tuhaf hayvanlar âleminde dahi karnı doyan bir yırtıcı hayvan tokken dokunmaz diğerine. İnsan, doyumsuz, gözünü anca kara toprağın doyuracağı kadar tamahkâr, kendini kaybedince iğrenç bir yaratık.
(DEVAM EDECEK İNŞALLAH!)
SEVDA ÇEVİK
