Ülküyü söyleyen ülküyü yazan,
"Bir Devrin Destanı" ne yazık bitti.
Başbuğ' un "evladım" dediği ozan
Arif' çe yaşadı Arif' çe gitti.
" Ölmez bu hareket ölmez bu dava!"
Deyince sürgünden değişti hava
Gönüllere merhem, dertlere deva
Arif' çe yaşadı Arif' çe gitti.
O kadar açıktı o kadar netti
"Susmam" dedi susmak bir ihanetti
Sanki her tespiti bir kehanetti
Arif' çe yaşadı Arif' çe gitti.
" Merhaba" diyerek başlardı söze
Methedip övgüler düzerdi bize
Hiç boyun eğmezdi gelmezdi dize
Arif' çe yaşadı Arif' çe gitti.
"C5" işkenceyi zulmü anlattı
Ağıtları yeri göğü inletti
"Velican", "Hüseyin" neler dinletti
Arif' çe yaşadı Arif' çe gitti.
Bozkurda aşıktı ülküye deli
Çağlayıp coşardı bir duygu seli
Uğruna aşardı türlü engeli
Arif' çe yaşadı Arif' çe gitti.
Ayağında çarık elinde sazı
Haykırdı çıktığı kadar avazı
Zorluğa gönüllü, çileye razı
Arif' çe yaşadı Arif' çe gitti.
Ne bir kez eğildi ne boyun büktü
Tek aşkı vatandı gerisi yüktü
Ülkücü nesilde payı büyüktü
Arif' çe yaşadı Arif' çe gitti.
On bir yıl sürgünden seslendi yurda
Güç verdi aşk verdi her bir bozkurda
Moral oldu moral her türlü zorda
Arif' çe yaşadı Arif' çe gitti.
Ocaktan ocağa koşturuyordu
Turan Ülküsü' yle coşturuyordu
Ne bir gün dinlenip ne duruyordu
Arif' çe yaşadı Arif' çe gitti.
Gözünü kısarak bakışı vardı
Kaşını devirip yıkışı vardı
Ülkü ateşini yakışı vardı
Arif' çe yaşadı Arif' çe gitti.
Başkaydı üslubu kendine hastı
Her derde mutlaka bir parmak bastı
Kalemi kelamı duyanı sarstı
Arif' çe yaşadı Arif' çe gitti.
Ozanlar ozanı, ulu bilgesi
Tanırdı Turan' ın her bir bölgesi
İşte destanları, işte belgesi
Arif' çe yaşadı Arif' çe gitti.
"Aha geldim gidiyorum" der idi
Ne günlerdi ne zamanlar hey gidi
Bir dert çıktı günden güne eridi
Arif' çe yaşadı Arif' çe gitti.
Zaman daha neler neler gösterdi
Başbuğ' u özlerdi ölmek isterdi
Uçmağa yönelip murada erdi
Arif' çe yaşadı Arif' çe gitti.
Musul' du Kerkük' tü o Türkistan' dı
Kırım Karabağ' dı dilde destandı
Erciyes Dağı' ydı, bütün Turan' dı
Arif' çe yaşadı Arif' çe gitti.
Hasan Hüseyin YILMAZ
