Ömür hicran ile geçiyor heyhat!
Yaşamak ölmekten daha güç oldu
Unutmak ne mümkün sevmek kabahat
Soluk alıp vermek sanki suç oldu.
Bin kere öldüm de her bir yaradan
Felek çekilmedi yine aradan
Bahtım vazgeçmedi asla karadan
Başımda ağaran tel tel saç oldu.
Boşaymış uğruna bedel ödemek
Yanılmış yanmışım yalanmış demek
Gösterdiğim çaba verdiğim emek
Döktüğüm gözyaşı, hepsi hiç oldu.
İçim kan ağlarken güldüm yine de
Kaç gece uykumu böldüm yine de
Kaç kere vuruldum öldüm yine de
Saymadım yediğim darbe kaç oldu.
Gönlümde yıllarca dert istiflendi
Hayaller pas tuttu düşler küflendi
Bir hazin bitişin sûr’u üflendi
Umut etmek için artık geç oldu.
Sönmeye yüz tuttu çoktandır hârım
Yok özge bir sevdam yok iftihârım
Gururun olsun yar bu intihârım
Aldığım her nefes bile baç oldu.
İHANET
Sırtıma saplanan bu kanlı hançer
Bedenden ziyade cana ihanet
Sanma hiç acısı gün gelir geçer
Var olduğum her bir âna ihanet
Cümle anıların boynu hep bükük
Candan çok sevene reva mı bu yük?
Ettiğin kötülük o kadar büyük
Bugüne yarına düne ihanet
Şiirlerle ettim her iltifatı
Vefasız vicdanın ne kadar katı
Adının önünde hain sıfatı
İhanet derim ben buna ihanet
Senden bu boynumu büken karanlık
Gözümden bunca yaş döken karanlık
Sayende bahtıma çöken karanlık
Ufuktan doğacak güne ihanet
Hasan’a cezadır seninle cennet
Aklımı yitirip geçirsem cinnet
Sen gibi kalleşe eylemem mihnet
İhanet ettin sen bana ihanet
Hasan Hüseyin YILMAZ
