Hasan Hüseyin Yılmaz'ın köşe yazısı.
Ne mektubun ne bir resmin ne cismin
Olmadan da yaşamaya çalıştım.
Kederimin tek sebebiydi ismin
Efkârımın çokluğuna alıştım.
Can uğruna adanmaya meyilmiş
Gururum her inadına eğilmiş
Doya doya sevmek nasip değilmiş
Böyle gönül tokluğuna alıştım.
Her hatıra sinemde bir ok oldu
Umutlarım birer birer yok oldu
Beyazlarım günden güne çok oldu
Saçlarımın aklığına alıştım.
Görülmedi bir gün bile güldüğüm,
Belki yoktu hiç aklına geldiğim,
Çok gün oldu hicrânımdan öldüğüm.
Sen kazandın yokluğuna alıştım.
