Tek tek söndü yıldızlar geceye hicran düştü
Küllendi yanan ocak ateş bitti köz bitti
Sustu bütün şiirler heceye hicran düştü
Kalem sonsuz sükûtta kelam bitti söz bitti.
Vefasız esti rüzgâr dal kırıldı bir kere
Kanatta dil yarası kol kırıldı bir kere
Her adım bir uçurum yol kırıldı bir kere
Çıkmazlarda tükenen sokak bitti iz bitti
Bir hazin sahne ile kapandı artık perde
Son ümit de can verip düştü en son siperde
Ne bülbülden eser var ne de gülden seherde
Kış kıyamet mevsimler bahar bitti yaz bitti.
Deniz tükendi işte karaya vurdu gemi
Işıksız gecelere tutsak ettim gölgemi
Hüsranın pençesine düştü saadet demi
Tebessüme ne hacet neşe bitti haz bitti.
Bir yaradan damlayan en son damla kan gibi
Bir bitiş ki son bakış son nefes son an gibi
Ecelin avucunda çırpınan bir can gibi
Sonrası sonsuz boşluk cevher bitti öz bitti.
Hasan Hüseyin YILMAZ
