1994 Yılında Sivas'ın Ulaş ilçesine bağlı bir köyde yaşayan Nurettin isimli bir vatandaşımız, Köye 2 km kala traktörüyle 30 metrelik bir yerden aşağıya doğru düşüyor.
Hastahanede yattığı 18 gün boyunca ziyarete gelen arkadaşlarına; "Ben düştüm başkası düşmesin" diyerek tam da o virajın başına "NURETTİN'İN DÜŞTÜĞÜ YER" diye bir tabela asılmasını istiyor.
Arkadaşları gülüşüyor. Fakat Nurettin, 18 günün sonunda ölünce bunu vasiyet kabul edip, oraya bu tabelayı dikiyorlar. Oğlu; "Bu yolun sıkıntısı var. Bu yol yağışlı havalarda ve özellikle kışın hiç kullanılmıyor. Yağmur yağdığında araçlar zorlukla gidip geliyor." Diyor.
Köyün muhtarı da; "Her ne kadar moral bozsa da o tabelayı gören yavaşlıyor. 20 seneden beri kaza da olmuyor" diyor. Ne diyordu o güzel şarkıda: "Bir başkadır benim memleketim"
BANA MUZ ALIR MISIN BABA?
"Baba bana muz alır mısın?" dedi... Adam sessizce ''Söz kızım; para kalırsa, bu hafta alacağım sana'' deyip ilerledi, ama tam arkasındaki beni farketmedi...
Pazarcı abiye dedim ki: "Bu adam ile çocuğuna iyi bak. Şimdi 2 kilo muz tart. Birazdan senin tezgahın önünden geçerse ve durup muz almazsa 'abi' diye seslen. Sonra ona, 'Hani geçen hafta (bozuk yok) diye para üstü verememiştim ya. İstersen muz vereyim, helalleşelim' diyeceksin. O baba çocuğun yanında rencide olmasın. Ama canı muz çekmiş, aklında kalmasın. Eğer böyle yaparsan hem sevaba girersin, hem de bereketlenirsin. Söz, fazla fazla vereceğim, 10 kilo da ben alıp götüreceğim. Şimdi ben arka taraftan sizi seyredeceğim..."
Abi kızını diğer tarafa almış, geçiyor. Kızı muz tezgahını görmesin istiyor...Pazarcı abi tam da dediğimi yaptı. O küçük kız o poşeti babasına bırakmadı, kendisi taşıdı. Aslında babası anlamıştı. 'Pazarcı bir hayır yapmak için bu oyunu tasarlamıştır' diye sanmıştı. Başı önde yürüdü gitti...
Son bir defa dönüp sessizce gözlerAlınt teşekkür etti...Pazarcı abiye uzattım parayı, almadı. Gözyaşlarını saklamak için arkasına bakmaktaydı. Birini mutlu etmek bu kadar kolaydı. Ama bütün mesele aynı zamanda da babayı utandırmamaktı...
Çok şükür bu da kısmet oldu. İçimiz huzur ile doldu. Aslında 7,5 TL idi kilosu. Ama işte olmayınca olmuyordu... Ama en çok beni etkileyen bir tane yemek isteyen kızına: "Evde ye kızım, belki alamayan vardır; olur mu?" diyen baba oldu...
