Baklagillerin, yüksek bir sıcaklığa kısa bir süre maruz bırakılarak kavrulması yöntemi; Asya'da, Orta Doğu'da ve Güney Amerika'da uzunca bir süredir uygulanmaktadır.
Bu tür ürünler arasında en yaygın olanı leblebi olarak bilinen kavrulmuş nohuttur.
Geçmişi ve kökeni tam olarak bilinmemekle birlikte "Leblebi" Anadolu'da yüzyıllardır bilinir ve Türk insanı tarafından Kuzey Afrika, Orta Doğu, Avrupa ve Bazı Afrika ülkelerine de tanıtılmıştır.
17. Yüzyıl İstanbul'unda yaygın olarak üretildiği Evliya Çelebi Seyahatnamesi'nde belirtilmektedir.
Leblebi nohuttan yapılır. Kabuğu kolay ayrılabilen iri nohutlar leblebi üretiminde tercih edilir.
Leblebi yapım aşamaları sırasında nohutlar, sınıflandırma, tavlama, ısıtma, kavurma ve eleme gibi işlemlerden geçerler. Bu yaklaşık bir buçuk aya varan bir süreçtir.
Temizleme aşamasında bütün yabancı maddeler ile gelişimini tamamlamamış parçalanmış ve kırık taneler uzaklaştırılır.
Temizlenmiş nohutların önce sınıflandırılması gerekir. 06 mm ve daha büyük nohutlar leblebi yapımında kullanılır. Tavlama işleminde kabuk taneden ayrılır.
Leblebi üretiminde, eleme kavurma makineleri ve tavalar kullanılır.
Günümüzde kakaolu, Hindistan cevizli, vanilyalı, limonlu vb. gibi çok ama çok fazla çeşidi yapılan leblebi geçmişte sade, tuzlu, şekerli olarak üretilirdi. Kırık leblebi ve leblebi tozu tüketimi ise başlı başına bir kültürdü.
Çorum, Kütahya-Tavşanlı, Denizli gibi bölgelerde endüstriyel üretimi yapılan leblebi bir dönem ilçemizde de üretilmişti.
Acabay Ailesi leblebicilik mesleğinin uzun yıllar öncülüğünü yaptılar. Perşembe pazarlarında leblebici sergileri leblebinin sıcak olarak ısıtılıp satıldığı sergiler olurdu.
Sade ve tuzlu leblebiler, gündöndü ile beraber şehir içi turlarımızda yol arkadaşı olurdu.
Leblebi tozu köpük helvasının katığı olarak ve toz şeker katılarak tüketilirken, şekerli leblebiler mevlitlerde başka etkinliklerde kapalı ambalajlarda ikram edilirdi.
