Bir tatil günüydü. Anneleri iki çocuğu odalarında güzel güzel oynarken bırakmıştı. Kendisi ise mutfağa yemek yapmaya gitmişti. Derken bir çığlık bir kıyamet sesi geldi odadan.
Bir hışımla odaya geldi. Ne olup bittiğini anlamadan ağlayana değil de diğer çocuğuna bağırdı, kızdı. Çünkü diğer çocuk büyüktü. Kardeşine anlayışlı olması gerekiyordu. O 'abla', o 'abi' idi.
Sonra ne mi oldu ?
Büyük çocuk bu tarz yaşanan olaylar sonucunda içine kapanmıştı. Okuldan eve her gelişinde sessizce ödevlerini bitiriyor ve odasına kapanarak her geçen gün paylaşımını azaltıyordu. Çünkü o bir "abla/abi" idi.
Kardeşine karşı hep anlayışlı olması gerekiyordu. Oysa küçük çocuk dünyaya geldiğinde büyük çocuğun içinde kopan fırtınalardan anne babanın haberi yoktu.
Yıllardır tek başına yaşadığı odasına bir ortak gelmişti. Oyuncaklarına da.. Hem şimdiye kadar el bebek gül bebek büyümüştü.
Anneanne, babaanne ,dedeler, teyzeler, halalar, amcalar, yengeler herkes en çok kendisini seviyordu. Tüm zaman ona aitti.
Peki kardeş gelince ne oldu? Sevgi için ayrılan zaman bile yarı yarıya azaldı. Belki bu sevginin daha çoğu yeni gelen kardeşe ayrılmak zorunda kalındı.
Ve en büyük sorun haklıyken bile haksız duruma düşüyordu her seferinde. Çünkü çok önemli bir sıfatı vardı onun.. o "abla/abi" idi.
Hepimizin bildiği, tanık olduğu bu duruma hiç çocuğunuzun gözünden bakmışmıydınız? Peki ne yapacağız? Sonuçta yeni gelen de bir bebek. Onun herşeye daha çok ihtiyacı var dediğinizi duyar gibiyim.
Sizlere çok büyük görevler düşüyor aslında. Bebek haberini alır almaz büyük evladınızla konuşmalısınız. Ona bir kardeş, arkadaş geleceğini sık sık dile getirmelisiniz. Yeni gelen arkadaşının ASLA hayatınızı ve düzenini değiştirmeyeceğini anlatın ona.
Örneğin eşyalarının kendisinin kalacağını, ancak kendisi isterse paylaşabileceğini söyleyin. Sevginizden ASLA ödün vermeyin. Çocuğunuz miniğinize daha fazla vakit ayırdığınızı düşünmesin.
Eğer bu dengeyi ilk andan itibaren kurmayı başarabilirseniz; birbirini çok seven, kişisel haklarına saygı duyabilen, gerektiğinde arkadaş olmayı başarabilen çocuklar yetiştirirsiniz.
Hiç kavga olmayacak mı evde böyle yapınca? Tabi ki olacak. Kavgasız ev mi olur?
Ama burada da size çok iş düşüyor. İkisinin tartışmasına mümkün olduğunca dahil olmayın. Bırakın kendileri çözsün. Çözemiyorlar ve iş ciddiye doğru gidiyorsa o zaman dahil olun ve tarafsızca iki tarafı da dinleyin. Hiç birine sen haklısın demeyin. Ortak çözüm yolları bulmaya çalışın.
Ve ikisinin de hem birbirleri için hem aileniz için ne kadar değerli olduklarını sık sık hatırlatmayı ihmal etmeyin..
