Eski çağlardan beri insanlar yiyeceklerini tatlandırmak ve çürümeye karşı korumak için tuza ihtiyaç duymuşlardır.
Sonraki dönemlerde, sanayide ve insan sağlığının korunmasında da tuzun işe yaradığı anlaşılmıştır. İnsanlar tuz bulmak için uzun mesafelere gitmişler, çeşitli tehlikeleri göze almışlardır.
İlçemiz tuz ihtiyacı; İzmir Çiğli Çamaltı, Ankara Şereflikoçhisar Kayacık, Konya Cihanbeyli, Niğde Aksaray Tuzlaları gibi tuz üretim merkezlerinden karşılanırdı.
İlçemizde tuz işleme atölyelerine gelen tuzlar yıkanır, kurutulur, un ve kahve değirmenlerinde kullanılan teknolojiye benzer makinelerde işlem görürdü.
Sanayi için gelen endüstriyel tuz genelde işleme girmez, geldiği gibi sanayiciye satılırdı.
Hayvanlar için kullanılan kaya tuzu, elle taşınabilecek boyutlarda parçalanır, gıda tuzu ise değirmenlerde öğütülür, çuvallanır-poşetlenir satışa öyle sunulurdu.
Seksenli yıllara kadar "Tuz" Tekel ürünü olup, "Nakliye Tezkeresi" ile nakliye işlemi görürdü.
Tuz işleme Atölyeleri Tekel tarafından denetime tabi tutulur, kapasite arttırma istekleri Tekel'in onayına ihtiyaç duyardı.
Altmışlı, yetmişli yıllarda ilçemizin hayvancılık yapılan büyük köylerinde bir kamyon tuz bir günde satılabilirken, tuz ihtiyacı giderek azaldı.
Otomatik paketleme ve iyot zorunluluğu yasal hale gelince küçük işletmelerde ve İnegöl'de üretim daha zorlaşmış oldu.
İlçemizin bilinen en eski tuz işletmecisi Kadri Köseleci olup 1967 yılına kadar üretim yaptı.
Bakkaliye Şirketi Abdullah Solmazgül ve Ortaklarının, Sabri, Sabit Kaplan'ın, Bahri, Şükrü Faik, Sadık Şenol'un da geçmişte tuz işletmeciliği yaptığını öğreniyoruz.
Günümüzde ilçemizin endüstriyel ve hayvancılıktaki tuz ihtiyacının önemli bir bölümü Şenol Tuz ve Barış Tuz, Barış Şenol tarafından karşılanmaktadır.
Kaynakça : 20.06.2018 Barış Şenol ile görüşüldü.
RESİM: FAİK VE SADIK ŞENOL'A AİT KAMYON VE TUZ İŞLETMECİLİĞİNE AİT EVRAKLAR
