Bir müddet unutmaya çalışırsın diyerek
Sensizlik girdabının içine ittin beni.
Bensiz de yaşamaya alışırsın diyerek
Yokluğunun hicrinde eğittin gittin beni.

Vefasız ellerini kınarken avuçlarım
Hasretin çarmıhında kanarken avuçlarım
Gözyaşımdan kor gibi yanarken avuçlarım
Nasıl böyle kendinden soğuttun gittin beni.

Ağarmayı bilmedi her dem karardı âfak
Gecelerim bitmedi ne gün doğdu ne şafak
Düşlerim bölük pörçük umutlarım un ufak
Değirmen taşı gibi öğüttün gittin beni.

Can çekiştim kan kustum dilim dilim dilindim
Varla yok arasında bir yerlerde bilindim
Ölü saydılar beni nüfustan da silindim
Cam kırıkları gibi dağıttın gittin beni.

Feda etmiş uğruna ömrünün son demini
Yitik bir eşya gibi kaybetmiş önemini
Zamanını tüketmiş doldurmuş dönemini
Takvimlerde kapanmış çağ ettin gittin beni.

Hasan Hüseyin YILMAZ