Samimiyetle bir şeyi itiraf etmek istiyorum.
Özellikle "salgın" başladığı günden itibaren daha bir dizikolik oldum. Ve yine özellikle Türkiye'nin bir numaralı televizyon kanalı, özü sözü insan olan TRT'ye takılıyorum.
Eskilerde pek değersiz bulduğum bu TV kanalı şimdi seçkin programlarıyla gözümü de gönlümü de dolduruyor, demeliyim.
Tabii her şeyin "ötesinde ve üstünde" kendimizi hareketsiz bir hayatın girdabına atamayız ve televizyon önünde diz çökmemiz doğru değildir.
Hayatta herkes, benzer işleri yapar fakat o işleri icra ederken niyetleri ve usulleri farklıdır. Bu noktayı nazardan baktığımız zaman bizim de dizi takipçiliğimiz buradan başlar.
Bir İmam Hatipli'ye emanet edilmiştir TRT Genel Müdürlüğü. Yaptığı programlarla diğerlerine nazaran biraz daha farklı bakar ve baktırır.
TRT dizilerle geleneksel köklerimize inip aileyi toparlamaya çalışıyor bana göre.
Benim Adım Melek dizisiyle mesela.
Yine genç mucitlerin heyecan dolu serüvenini izlerken, ailenin büyüğü dedeye hürmet, anneye şevkat, aşka ve muhabbete saygı, sabretme, bekleme gibi konularıyla Gönül Dağı'nda soluklanıyoruz.
Dedenin anlattığı hikayelere, verdiği öğütlere kulak kabartıyoruz. Bazen içimiz hüzün doluyor bazen Ramazan'ın komikliklerine hep beraber gülüyoruz.
Bazen bir spor dalında ilerlemiş insanları seyrediyoruz...
"Şampiyon"da bir boksörü, Tek Yürek"te sokak çocuklarından şampiyon çıkaran Zeytinburnu Belediyesi hokey takımının başarısını... İzliyor ve yapılan çalışmaları takdir etmenin huzurunu hissediyoruz.
Tabii burada tüm dizileri tek tek anlatacak değilim.
En azından Büyük Selçuklu'nun tarihini izlerken Melikşah'ı ve oğulları Tapar, Berkyaruk ve Ahmet Sencer'i kurgu üzerinden tanıdık.
Hasan Sabbah gibi bir terörist karakteri de görmüş olduk. Ayrıca Ömer Hayyam'ı, Gazali ve dahi Nizam'ül-mülk'ü evimize konuk ettik.
Şimdi bir de tarihi bir vesika olsun diye "Bir Zamanlar Kıbrıs" dizisi kolumuzdan çekiyor ve diz çöktürmeye çalışıyor. Kutül-amare gibi yakın tarihin şanlı sahifesini de bu ekrandan okuduk.
(YARIN DEVAM EDECEK İNŞALLAH!)
