Hükümet ile belediyenin ayrı siyasi partilerde olduğu dönemlerdeki müfettiş denetimleri belediyeler için daha bir sıkıntılıdır. Doksanlı yıllar İnegöl Belediyesinde de böyle bir dönem yaşanmaktadır.

İki müfettiş İnegöl Belediyesine gelir kendilerini tanıtırlar. Ayrı bir çalışma odası kendilerine tahsis edilir. Başkan, bazı belediye meclis üyeleri, üst düzey memurlar müfettişlere hem de yardımcı olma, hem de anlama telaşındadır.

Müfettişlerimiz çaycıyı çağırmalarını ister, çaycı gelir. Müfettiş sorar "Burada çay markayla mı." Çaycı soruya pek bir anlam veremez ama yine de cevaplandırır. "Tabii markayla, burası Çocuk Esirgeme Kurumu mu." buz gibi bir hava esmiştir. Çaycımız çayı içersen hesabını da ödersin demek istemiştir.

Müfettişlerimiz de belediyede uzunca bir süre kalacaklarını düşündüklerinden içecekleri çayların paralarını kendileri ödemeyi düşünmüşler o yüzden her çay içtiklerinde mi para verecekler yoksa markamı almaları gerekiyor onu öğrenmek istemişlerdir.

BEN DE

Ellili yıllar ilçemize yeni yerleşen iki Yugoslavya göçmeni baltaları omuzlarında İnegöl Sokakları'nda dolaşarak ücret karşılığı odun kesme işi arıyorlardı.

Odunculardan biri önden yürüyor, aksanlı Türkçesi ile "Oduncu, odun keserim." gibi sözlerle kesilecek odunu olanlara sesini duyurmaya çalışıyordu. Diğeri ise ancak "Ben de" diyebiliyordu.

BAYRAM GELSE'DE GİTSEK

Seksenli yıllara kadar olan dönemlerde, çarşıya yakın oturan aileler için perşembe sabahları erken saatlerde köydeki akrabalarının misafirliğe gelmeleri çok tanıdık gelecektir. Çünkü köy arabaları şehre erken girerler, pazar yeri ise daha geç faaliyete geçmektedir. Dolayısıyla sokakta kalmak zor olacaktır.

Yine böyle bir Perşembe günü, Kapı çalınır, gelen misafir karşılanır, kahvaltı edilir, çaylar kahveler içilir, her şey güzeldir. Yine de misafirlik biraz uzamış olmalı ki misafir "Bayram gelse de gitsek" gibi bir laf etme ihtiyacı duyar. Bayram gelince gidilecek lafını duyan evin yaşlı ninesinin sesi duyulur. "Kızım hiç öyle misafirlik mi olur, bayrama kaç ay var, senin haberin var mı?"

Ninenin dışında herkes gülmüştür. "Yok yok teyze bayrama kadar durulur mu hiç? Benim adamın adı Bayram, birazdan gelir onu demek istemiştim" Bu sefer mahcup olan nine de gülmüştür.