Herkes bir şeylere tutunur şu hayatta,
Kimi vatan, kimi doğa, kimi aşk için yaşar.
Ya! Her şeyden soyutlanmış, duyguları ölmüş kadınlar,
Onları bu hayata hangi güç bağlar?
Çocuk mu? Korku mu? Ölmeyi mi beceremezler yoksa?
Onu bilmem de, yaşamayı pek beceremezler.
İzin verilmez ki yaşamalarına,
Sevmelerine, üretmelerine, karar vermelerine...
Ah! Çilekeş kadınlar ah!..
Bir yerlerden tanıdık geldi mi?
Hep aynı serzenişler aynı ağıtlar
Kabullen, boyun bük, boş ver de...
Yanlış şeylere mi uzanıyoruz,
Yanlış yolda mı yürüyoruz yoksa
Neden dikenli neden taşlı bu yollar,
Kim döşedi acıları bu yollara...
Kendi yolculuğumuzu tamamlamadan
Kanatlarımız güçlenmeden
Ne istediğimizi bilmeden mi
Çıktık diye bu yola...
Ne taassup içinde olanlar tanıdı kadını,
Ne özgürlük diye nara atanlar,
Ne feminizm kurtarır kadını,
Ne korumak adına cahil bırakanlar...
Kadını kurtarırsa kendi kurtarır,
Duygusallığını hakikatle harmanlayıp,
Hem naif ve hem de tuttuğunu kopartan,
Hem alim olup hem cahil taklidi yapan...
Usta oyuncu oyunu neden oynadığını bilen,
Kıvrak zekasıyla bakabilen dünyaya
Çıktığı yolculukta kendisiyle baş başa kalabilen,
Akıl nimetini takva hakikatiyle ören...
Ne olursa olsun mücadelesini veren,
Üzerini çizmek isteyenlere inat
Bütün güzelliğiyle, ihtişamıyla dimdik durup,
O kadar kalın yazan ki asla silinip gitmeyen...
Vareste